hayata dair benim gerçeklerim....

Seneca demiş ki "Ey hayat! Ölüme şükret, seni, onun yüzünden seviyorum."
yoksa yani sevilecek yanı yok bu hayatın....

Bugünlerde özüme döndüm yine, karamsar, bardağı boş gören gerçek ülkem... yaşam dolu neşeli insanlara kaptırdığım zaman kendimi... bir süre etkisinde kalıyorum ama başbaşa kaldığım zaman kendimle, özüme dönüveriyorum bir anda.... sorgulamak lazım bazen hayatı, ne için, kimin için diye....cevabın "kendin için" ise diyecek yok tabii ki ama değilse, işte ozaman beklentiler, hayal kırıkları, umutlar, umutsuzluklar sıralanıyor kapına.... benim için hayat çoğu zaman kendim için değil maalesef.
Çok saygı duyduğum bir zat der ki "boş geç". Geç, geç de öyle demekle olmuyor işte... söz ağızdan çıkarken beyin onu algılayamıyor çoğu zaman. takıyor, sorguluyor, kurguluyor, yorumluyor, üüüüfff bambaşka anlamlar çıkarıyor.... sonrasında çık çıkabilirsen içinden.....